Σπυράκο μου συγγνώμη που δεν ήρθα σήμερα να σε αποχαιρετήσω. Δεν θα το άντεχα. Δεν είναι δυνατόν να μην είσαι εδώ μαζί μας.
Θέλω να σε θυμάμαι πάντα χαμογελαστό. Με ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Θέλω να σε θυμάμαι όταν μιλάγαμε στο γραφείο σου ή όταν σε έβλεπα έξω και σου έλεγα τα προβλήματά μου να μου λες πάντα “Μην τα σκέφτεσαι ρε Γιάννο όλα καλά θα πάνε”.
Θέλω να σε θυμάμαι στο Λύκειο, που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, κάναμε τις πλάκες μας, μου έλεγες για το ποδόσφαιρο που ήταν το μεράκι σου και μείναμε μαζί στην Θεσσαλονίκη, όταν πήγαμε πενθήμερη και είχαμε ρίξει πολλά γέλια.
Θέλω να σε θυμάμαι μαχητή μέσα στο γήπεδο, που σε έβλεπα και θαύμαζα το πάθος και την ενέργειά σου σε όποια ομάδα έπαιξες. Θα μου πάρει πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι “έφυγες” από κοντά μας. Τόσο άδικα. Τόσο πρόωρα.
Έτσι θα σε θυμάμαι πάντα…Καλό ταξίδι αγόρι μου και να μας προσέχεις από εκεί ψηλά.
