Αν η Παναχαϊκή αποτελεί για την Πάτρα και την ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου την “Μεγάλη Κυρία” όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν οι παλαιότεροι (που πλέον είναι υπεραιωνόβια), τότε ο Ολυμπιακός Πατρών θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί σαν ο “Γηραιός Άρχων” της πόλης, αφού πρόκειται ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ για ένα τεράστιο κεφάλαιο όχι μόνο για το τοπικό, αλλά γενικότερα για το Ελληνικό ποδόσφαιρο… Ο ιστορικός σύλλογος από τα Προσφυγικά συμπλήρωσε 90 χρόνια ζωής (1925) και το Σάββατο το βράδυ γιόρτασε σε μια όμορφη εκδήλωση αυτή την σημαντική στιγμή…
Πραγματικά πρόκειται για μια περίπτωση που χρίζει ειδικής ανάλυσης, αφού δεν μιλάμε απλά για ένα ιστορικό σωματείο (τέτοια υπάρχουν πολλά στην πόλη), αλλά για ένα κοινωνικό φαινόμενο…
Μιλάμε για μια ομάδα που δημιουργήθηκε από πρόσφυγες φιλάθλους και μέλη του Απόλλωνα Σμύρνης που μετά την Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκαν στην σημερινή συνοικία των Προσφυγικών και τον Ιούλιο του 1925, μαζί με έξι παίκτες της Παναχαικής και τέσσερις του Λευκού Αστέρα (μαζί με παράγοντες της Παναχαϊκής), δημιούργησαν αρχικά τον Ερμή και μετά από έναν μήνα τον Ολυμπιακό Πατρών…
Μιλάμε για την ομάδα που το 1925 κατασκεύασε ένα από τα ιστορικότερα γήπεδα της χώρας, το γήπεδο των Προσφυγικών, σε έκταση που είχε ενοικιάσει, εντός της συνοικίας, δίπλα στον Ιερό Ναό της Αγίας Φωτεινής. Μια έκταση καλυμμένη από καλαμιές, τις οποίες καθάρισαν μόνοι τους οι ίδιοι οι πρόσφυγες (!!!), με τα επίσημα εγκαίνια να λαμβάνουν χώρα στις 17 Οκτωβρίου 1927…
Μιλάμε για την 1η ομάδα της χώρας (!!!) που βγήκε εκτός συνόρων και αγωνίστηκε στην Τουρκία (το 1933) αν και η Μικρασιατική καταστροφή του ’22 είχε ακόμη αφήσει ανοικτές πληγές. Μιλάμε μόλις για 11 χρόνια μετά τον αφανισμό ενός σημαντικού κομματιού πολιτισμού της Ελλάδας..
Μιλάμε για μια ομάδα που είχε στις τάξεις της τον Νικόλαο Πολυκράτη (1916 – 1949) ή –όπως ήταν γνωστός– “Καπετάν Νικήτα”, ο οποίος γεννήθηκε στην Μικρά Ασία και μετά τον ξεριζωμό των Ελλήνων εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Πάτρα και θεωρείται από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού και του τοπικού πρωταθλήματος. Το επάγγελμά του ήταν τυπογράφος και γρήγορα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό το 1937 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού στο 12ο σύνταγμα πεζικού, ενώ δολοφονήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1949 μετά από προδοσία στην Ρουπακιά της Τριταίας…
Μιλάμε για την ομάδα που το 1967 συγχωνεύτηκε μαζί με τα υπόλοιπα σωματεία της Πάτρας από τον αναγκαστικό νόμο της χούντας ώστε να δημιουργηθεί το Πάτραι…
Η ιστορία είναι τεράστια και οφείλουμε όλοι να την γνωρίζουμε. Εμείς σαν “topikonews” θα επανέλθουμε σύντομα με περισσότερα και πολύ πιο σπουδαία από αυτό τον μεγάλο σύλλογο…
ΥΓ: Η εκδήλωση ήταν αξιοπρεπέστατη. Βραβεύτηκαν απλοί άνθρωποι, αφανείς ήρωες (όπως οι υπάλληλοι της ΕΠΣ Αχαϊας -Κυριάκος Μπαζάρογλου, Βάσω Ηλιοπούλου, Άγγελος Κοζιώρης και Τάκης Κουδούνας-. οι φροντιστές Γιάννης Παπαδημητρόπουλος (Νένε), Ανδρέας–Μάριος Ζαφειρόπουλος (Ζήκος) και Δημήτρης Σπανόπουλος (Μαργαρίτης), κ.ο.κ. Ο Κώστας Καλπουζάνης που είναι ο θεματοφύλακας της ιστορίας του Ολυμπιακού ταξίδεψε τους παρευρισκομένους στα πρώτα βήματα της ομάδας, με φοβερά φωτογραφικά ντοκουμέντα, ενώ ο Δημήτρης Σαρρής οργάνωσε ιδανικά την εκδήλωση. Πολλά συγχαρητήρια και στον πρόεδρο του συλλόγου, τον κ. Κώστα Ντάσιο για το κοινωνικό του έργο…
ΥΓ2: Η αγάπη του υπογράφοντος για την Παναχαϊκή είναι γνωστή, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν τεράστια τιμή να βραβευτώ από την ομάδα του Ολυμπιακού Πατρών. Η σημαντικότητα και η τοποθέτηση του συλλόγου των Προσφυγικών άλλωστε στην ιστορία της πόλης και του αθλητικού γίγνεσθαι δεν γίνεται να αμφισβητηθεί από κανέναν. Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι για την επέτειο των 90 χρόνων, αυτό θα ήταν να καταφέρναμε κάποια στιγμή να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές τις αξίες των ανθρώπων που δημιούργησαν τον αθλητισμό της πόλης από το “0” εν μέσω πολέμων, δυσκολιών και κακουχιών… Να μάθουν τα παιδιά την ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ της πόλης και όχι μόνο. Για την πλατεία Ελευθερίας και τα Ζαρουχλέικα, τις πρώτες ομάδες πόλο, το μπάσκετ και το βόλεϊ στις γειτονιές της Πάτρας. Για όλα τα ιερά τέρατα του τότε…
Βαγγέλης Μιχάλης
