Πριν από 2 χρόνια τέτοια ημέρα (26/11) «έφυγε» από κοντά μας ο Σπύρος Αβράμης και η οικογένεια με τους φίλους του και την παρέα του στην Νάπολη Πατρών έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους.
Γενικά όταν «χάνεται» έτσι άδικα έναν νέος άνθρωπος γεμάτος ζωή και όνειρα, τα λόγια πάνε περίπατο και κάνεις σκέψεις του στυλ «αν υπάρχει Θεός» και «γιατί τόσο νέο παιδί» κλπ.
Είχα την τιμή, γιατί περί τιμής πρόκειται, να γνωρίζεις από κοντά ανθρώπους της “πάστας” του Σπύρου. Τον Σπυράκο όπως τον φωνάζαμε οι περισσότεροι. Ήμασταν 3 χρόνια στην ίδια τάξη στο Λύκειο και τα 2 χρόνια εξ΄αυτών μοιραστήκαμε το ίδιο θρανίο. Επίσης και το ίδιο δωμάτιο στην πενθήμερη, που από την 1η Λυκείου «λαχταρούσαμε» και την βάζαμε συχνά στις συζητήσεις μας.
Ένα παιδί με μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη ήταν ο Σπύρος. Εγώ ως πιο αγχώδης και ίσως πιο «μίζερος» πάντα κάτι θα έβρισκα να γκρινιάξω και να τον ρωτώ «Σπυράκο τι κάνουμε τώρα ρε;». Εκείνος πάντα αισιόδοξος και με το γνωστό χαμόγελο μου απαντούσε «Την υγεία μας ρε Γιάννο και όλα θα τα βρούμε.»
Σε αυτό το κομμάτι ο Σπυράκος ήταν άτυχος. Τυχεροί είμαστε Σπυράκο όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε και να ξέρεις ότι όσοι είχαμε αυτήν την τύχη και τιμή, ποτέ δεν ξεχνάμε το όμορφο χαμόγελο σου.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για αυτό το παιδί. Για την αξία του, κυρίως σαν άνθρωπος και φίλος και στη συνέχεια ως ποδοσφαιριστής, έχοντας ενεργό ρόλο σε πολλές ομάδες, αλλά και ευαισθησίες γενικότερα.
Το μεγάλο του όνειρο πάντως καλά το κρατούν σε υψηλό επίπεδο οι φίλοι του στην Νάπολη. Μπείτε και στην σελίδα της ομάδας στο facebook. Του έχουν γράψει και ένα ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΡΑΜΜΑ.
https://www.facebook.com/napolipatronbs/
Να μας προσέχεις φίλε
Και να μας χαμογελάς (Όπως έκανες πάντα)
Επιμέλεια: Γιάννης Γεωργακόπουλος
